КЕРТОЛҒАУ

1  200 көрілім

Ақылдан ұлғаусар мендегі кертолғау,

Сендегі нәзік жан соған кеп өртенді-ау!

Жолдарым кер ағыс, дүние дүмбілез,

Ешкімге жақпайды сондықтан бұл мінез.

Шығыстан есетін самалдар аңсауық,

Барғанын білмеймін молама қанша алып!

Өзімді жоғалттым жүргенде тентіреп,

Мұра боп қалғаны құр қаңқа, өрті жоқ.

Енді мен қайтейін, ақ бауыр қарлығаш,

Аққанда сен сүрттің көзімен қанды жас.

Ешкімге айтпауға бекінген ғазал бұл,

Жаңбыры тірілтіп қалады-ау қазанның.

Мендегі мүсінді қашап-ап бұл Құдай,

Жанымның нұрларын сімірген мұңлық Ай.

Солайша фаниден мен мүлде жоғалғам,

Тірілер алдайды сұрама олардан.

Пәленше көшеде мен жүр деп айтады,

Адамның бәрі ұқсас, білесің жайсаңым.

Сен сүйген сол адам көкке ұшқан бір түнде,

Жылама, қамықпа, өкінбе, күрсінбе.

«Менінен» айырылған қаңқамды сүйретіп,

Мен оны іздеймін алапат күй кешіп

Өзімді бір тауып әкелем түбінде,

Найзағай ойнайтын Алматы түнінде…

*   *   *

 Кеуілдің тілкімдеп мұз қатқан көбесін,

Өреуіл жаңбырдан жасыңды тересің.

Алдыңа түсіп-ап жел қуған жапырақ,

Сүйрелеп барады ауылдың елесін.

Ауылдың елесі…

Сүгірет өртелген,

Ауылдың елесі…

Жүректер ерте өлген.

Сабылған көп көлік бәрі де бармайды,

Өзіңді түбінде апарам, еркем, мен.

Сен күткен күз осы…

Мезгіл ғой тасбауыр,

Сарғайтқан сағыныш жаныңа батты ауыр.

Мазалы ауыр ой мұжыған әлемің,

Алматы аспаны секілді ақ шағыр.

Аяшы, беу, қала аягөз сол қызды,

Тұманға оранып қарсы алма жол күзгі.

Еменді құшақтап егілсек «әке» деп,

Жанғада шипа ғой алданыш ол біздің.

Күйіне жаныңды емдетіп Машырық,

Алатау төсіне тігіліп басы бұлт,

Райымбек даңғылын бойлайтын автобус

Ішінде барасың жасыңды жасырып.

Түнімен ауылдан хат күтіп елеңдеп,

Түсіңде адырна тартасың жебең жоқ.

Тәңертең сол ескі бекетте тұрасың,

Келмесін білсеңде бір көлік келер деп…

Ауылға апарар…

*   *   *

Сен неге жылайсың, жаным-ау, қыстығып,

Ертекке кетсек пе бір алып құс мініп.

Аспанға ұшсақ па көк кептер қыздармен,

Қанатың болса, әттең, мұншама мұздар ма ең.

Ажалды оқтарға толтырып қылшанды,

Сағымға оранып сапарға бір сәнді,

Шығайық, жарығым, қаз мойын тұлпармен,

Дәл сондай бір күнге айтсаңшы іңкәр ме ең?!

Ғұж табан уақыттың ең соңғы сөйлемі,

Мен ақын тілімен кигіздім көйлегін.

Содан ол сүйкімді бүлдіршін қыз болды,

Күзгі бақ сыбырлап шақырды біздерді.

Нарт қызыл қайыңға оранып жыладың,

Тұп-тұнық тамшылар кеудеме құлады.

Көп жұтып сол тәтті ғаламат кермекті,

Жұбату үшін мен ақын боп ержеттім.

Іздейді Тәңірім, мен енді кетемін,

Білген күн, бұл өлең – кімдікі екенін.

Ғылымнұр КӘДІРБАЙҰЛЫ.